Δεδομένης της σημερινής καταστάσεως, θεωρώ πως θα ήταν σωστό να αναλογιστούμε τις επιδράσεις που έχει στους αθλητές η αποχή από το άθλημα με το οποίο ασχολούνται. Οι χαρές καθώς και οι εμπειρίες που προσφέρει ο ομαδικός αθλητισμός είναι πολλές και συνήθως μοναδικές. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για την εξασφάλιση της ατομικής αλλά και δημόσιας υγείας κρίνεται απαραίτητο να προφυλαχθούμε όλοι από τις συναθροίσεις, συνεπώς και τις προπονήσεις. Είναι όμως αυτό σωστό για την ψυχική υγεία ενός παιδιού?
Ασφαλώς και όχι. Σε μια περίοδο διαμόρφωσης του κοινωνικού εαυτού καθώς και των ατομικών χαρακτηριστικών, όπως είναι η παιδική και η εφηβική ηλικία, οι νέοι αθλητές χάνουν μία πολύ σημαντική ευκαιρία να αποτελέσουν μέλος μιας κοινωνικής ομάδας. Έτσι περιορίζονται οι κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις με άτομα της ηλικίας τους και το παιδί παραμένει απομονωμένο. Όλα αυτά επιδρούν αρνητικά στην ψυχολογία του παιδιού καθώς και στην γενικότερη αυτοεικόνα του. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το παιδί θα μπορέσει να συνάψει με ευκολία κοινωνικές σχέσεις στο μέλλον. Πέραν τούτου η χημεία καθώς και οι προσωπικές σχέσεις των συμπαικτών μπορεί να παρουσιάσουν προβλήματα τα οποία ίσως να προκαλέσουν γενικότερη αναταραχή στην ομάδα. Είναι δύσκολο να πει κανείς πως όλες οι ομάδες θα επανέλθουν στους ίδιους ρυθμούς που είχαν πριν. Η αγωνιστική φόρμα των ομάδων μετά το ”lockdown” νομίζω πως είναι το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να απασχολεί όλους μας. Το σπουδαιότερο στοιχείο κάθε ομάδας, (ιδιαίτερα των ερασιτεχνικών) είναι το ομαδικό πνεύμα, ο σκοπός που ενώνει όλους τους συμπαίκτες και τους καθοδηγεί σε όλη τους την προσπάθεια. Αυτό το αγαθό τείνει να γίνει έρμαιο στο βωμό των σημερινών συνθηκών. Για αυτόν τον λόγο όλα τα μέλη κάθε ομάδας θα πρέπει να ανακαλύπτουν τρόπους ώστε να αποφύγουν την αποξένωση τους από τους συμπαίκτες τους. Σε αυτήν την προσπάθεια θα πρέπει να συμβάλλει και η ομάδα στο σύνολο της ώστε να καταφέρει να περάσει ένα σημαντικό μήνυμα στους παίκτες της πως, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ομαδικής προσπάθειας αλλά η καλλιέργεια του στοιχείου της ομαδικότητας.
Συνοψίζοντας θα ήθελα να σταθώ σε ένα γνωμικό ενός αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου, του Δημόκριτου, σύμφωνα με τον οποίο , << Από ομονοίης τα μεγάλα έργα >> (Με την ομόνοια πετυχαίνονται τα μεγάλα κατορθώματα). Για όλα τα παραπάνω λοιπόν πιστεύω πως κάθε ομάδα που θέλει να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα από την φετινή της προσπάθεια , θα χρειαστεί να μεριμνήσει για την καλλιέργεια της ομαδικότητας τόσο στους νέους όσο και στους παλαιότερους παίκτες της.
Λευτέρης Ναβροζίδης
